5 najczęściej wykorzystywanych metod w żłobku, sprawdź czy je znasz.

Dziś sprawdzę, które metody prowadzenia zajęć w żłobku podbijają polskie Internety.

W jaki sposób?

Krok 1. Przeanalizuje 5 najwyżej wypozycjonowanych wyników wyszukiwania Gooogle'a na zapytanie „metody pracy w żłobku".

Krok 2. Wypiszę wszystkie metody, które pojawiają się w tym tekstach.

Krok 3. Sprawdzę, które 5 metod pojawia się najczęściej.

Zapraszam do czytania!

Najpopularniejsze metody pracy w żłobku

Wpisałam i oto, które teksty mi się ukazały: tekst 1, tekst 2, tekst 3, tekst 4, tekst 5.

Procedura wyłonienia 5

Metoda ruchu rozwijającego W. Sherborne	+	+		+	+
Metoda ruchowej ekspresji twórczej R. Labana	+	+
Kinezjologia edukacyjna P. Dennison	+	+
Metoda ekspresji ruchowej C. Orffa	+	+			+
Metoda aktywności wg. M. & CH. Knillów	+	+	+		+
Metoda polisensorycznego oddziaływania na jednostkę	+	+
Metoda malowania 10-cioma palcami	+
Metoda Klanza	+	+	+	+	+
Bajkoterapia	+	+	+	+	+
Metoda NDT Bobath	+
Metoda aktywnego słuchania muzyki wg Batii Straus	+	+		+	+
Pedagogika zabawy		+
Metoda opowieści ruchowej J.C. Thulin		+
Metoda gimnastyki rytmicznej A. & M. Kniessów		+			+
Metoda dobrego Startu		+	+		+
	Tekst 1	Tekst 2	​Tekst 3	Tekst 4	Tekst 5

Na pierwszym miejscu uplasowały się ex aequo metody: metoda Klanza i bajkoterapia.

Na drugim zaś: metoda ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne, metoda aktywności według M. & Ch. Knillów oraz metoda aktywnego słuchania muzyki wg Batii Strauss.

Dziś opowiem Wam krótko o pięciu pierwszych bohaterskich metodach.

Chcesz przeczytać dalszą część podsumowania? Kliknij w grot strzałki!

W trzech tekstach pojawiła się wzmianka o metodzie ekspresji ruchowej Carla Orffa oraz metodzie dobrego startu Marty Bogdanowicz. W dwóch przeczytamy zaś o: metodzie ruchowej ekspresji twórczej Rudolfa Labana, kinezjologii edukacyjnej Paula Dennisona, metodzie polisensorycznego oddziaływania na jednostkę oraz metodzie gimnastyki rytmicznej A. & M. Kniessów. W jednym z tekstów przeczytaliśmy o: metodzie malowania dziesięcioma palcami, metodzie ndt bobath (neurodevelopmental treatment), pedagogice zabawy i metodzie opowieści ruchowej J.C. Thulin.

Bajkoterapia

Opiekun wprowadza elementy bajkoterapii w dwóch sytuacjach:

• jako metodę relaksującą i wyciszającą po zabawie,

• w odpowiedzi na trudne emocje lub zachowanie dziecka.

Jeśli chcesz wykorzystać bajkę jako narzędzie wyciszenia, zadbaj o towarzystwo kojącego zapachu i uspokajającej muzyki.

W poprzednich artykułach mówiłam wychowawczej użyteczności bajki. Zebrałam dla Ciebie listę książek. które:

• pomogą, gdy dziecko czuje się zagrożone [kliknij mnie].

• wspierają prawidłowy rozwój psychiczny [kliknij mnie].

• wspierają prawidłowy rozwój emocjonalny [kliknij mnie].

Dlaczego bajka działa? Bajka pomaga dziecku w rozwijać inteligencję, porządkować i rozumieć emocje, daje sposoby na rozwiązanie problemów. Bajki dotykają ważnych obszarów takich jak: zazdrość, odwaga, złość, tolerancja, wdzięczność, rywalizacja między rówieśnikami, agresja, lęk i wiele innych. Wymienione problemy przeżywają bohaterowie bajek, zazwyczaj zwierzątka albo zabawki. Maluszek identyfikuje się z tym bohaterem, który w jakiś sposób jest mu najbliższy, co pomaga mu przezwyciężyć lęk związany z różnymi sytuacjami, czy zrozumieć daną kwestię.

Metoda KLANZA

W naszym zestawieniu córka jest popularniejsza od swojej matki. KLANZA powstała na kanwie założeń pedagogiki zabawy, dziś już nieco zapomnianej matce metod, które opierają się na zabawie. .

W Metoda KLANZA zabawa jest jednym ze sposobów wychowania i rozwoju dziecka. Poprzez zabawę dorosły przekazuje dziecku wiedzę i pomaga wykształcać nowe umiejętności; taka komunikacja może przebiegać w rozmaitych formach: werbalnie (słowa), niewerbalnie (ekspresja ciała tj. taniec, ruch), muzykowanie, drama itd. To właśnie dzięki zabawie dzieci poznają siebie, odkrywają świat i uczą się komunikacji, nie tylko z rówieśnikami, ale także z dorosłymi.

„Powiedz mi, a zapomnę – pokaż, a zapamiętam – pozwól wziąć udział, a zrozumiem”

Zabawy odbywają się głównie przy użyciu okrągłej, dość dużej (od 3 do 5 metrów średnicy) chusty animacyjnej, podzielonej na równe, kolorowe części. Dzieci mogą się bawić, stojąc dookoła chusty (np. imitując falujące morze), biegając z nią (wówczas chusta imituje sieć rybacką, balon, spadochron itp.) albo chowając się pod nią. Są to oczywiście jedynie przykładowe zabawy przy użyciu chusty „Klanzy”, w rzeczywistości jest ich zdecydowanie więcej.

Rodzaje zabaw w metodzie KLANZA (kliknij grot strzałki, jeśli chcesz dowiedzieć się o rodzajach zabaw)

• zabawy integrujące dziecko z grupą i otoczeniem

• zabawy relaksacyjne, wykorzystujące ruch, taniec, gest, likwidujące napięcie mięśni i napięcie psychiczne

• zabawy ułatwiające wprowadzanie tematu, pozwalające poznać odczucia, doświadczenia, potrzeby i oczekiwania członków grupy

• gry dydaktyczne - przedstawienie problemu i poszukiwanie rozwiązań według proponowanych reguł

• gry dyskusyjne - analizowanie danego problemu a różnych stron z włączeniem doświadczenia i dotychczasowej wiedzy

• metody ułatwiające przekaz informacji zwrotnej, sygnalizujące indywidualną reakcję i odczucia poszczególnych osób

• drama - wykorzystująca gry z podziałem na role jako wstęp do omówienia konkretnego problemu

• zabawy umożliwiające samoocenę, poznanie własnej hierarchii wartości, własnych spontanicznych zachowań

Metoda ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne

To autorski zestaw ćwiczeń ruchowych, dzięki którym maluch ma lepiej poznać samego siebie, nawiązać relację z innymi, rozwinąć orientację przestrzenną, wykorzystywane są do tego ruch i dotyk.

Kliknij w grot strzałki, aby przeczytać o rodzajach ruchu w metodzie Weroniki Sherborne.

• ruch prowadzący do poznania własnego ciała – ruchy w tej kategorii pozwalają na stopniowe poznanie ciała z naciskiem na: stopy, kolana, nogi, biodra, bo na nich opiera się ciężar ciała – ich kontrola jest ważna

• ruch kształtujący związek jednostki z otoczeniem fizycznym (cel: wykształcenie orientacji w przestrzeni)

• ruch wiodący do wytworzenia się związku z drugim człowiekiem – pozytywne kontakty z drugim człowiekiem

• ruch prowadzący do współdziałania w grupie

• ruch kreatywny – np. taniec wyzwolony ma na celu pomóc wyrazić siebie

Ćwiczenia dostosowane są do wieku rozwojowego dziecka i bazują na jego ulubionych zabawach, jak wszelkiego typu „przewalanki”, baraszkowanie czy turlanie się po podłodze.

Metoda aktywności według M. & Ch. Knillów

Każda sesja kontaktu polega na wykonywaniu wspólnie aktywności zgodnie z muzyką i instrukcjami odtwarzanymi z płyty CD, w bliskim kontakcie fizycznym. Przykładowo program wprowadzający zawiera: kołysanie, wymachiwanie rękoma, pocieranie dłoni, klaskanie, głaskanie głowy, głaskanie brzucha, relaksację. Sesja w zależności od programu trwa od ok. 8 do ok. 20 minut.

Sesji zawsze towarzyszy specjalnie skomponowana muzyka, która rozwija się zawsze w tym samym kierunku: relaksująca -> bardziej rytmiczna -> intensywna -> lżejsza -> spokojna.

Kliknij w grot strzałki, jeśli chcesz poznać wersje programów Knillów

Programy Knillów – tzw. Programy Aktywności mają 6 wersji

• Program wprowadzający

• Program I – aktywności koncentrują się na ćwiczeniu górnej partii ciała

• Program II – aktywności koncentrują się na ćwiczeniu dolnych partii ciała

• Program III – wymaga większej sprawności i umiejętności koncentrowania uwagi niż pierwsze 3 programy

• Program IV – najbardziej zaawansowany, dużą rolę odgrywa własna inicjatywa dziecka np. taniec

• Program specjalny – przeznaczony dla dzieci ze znaczną niepełnosprawnością ruchową

Metoda aktywnego słuchania muzyki według Batii Strauss.

Słuchanie muzyki tą metodą integruje różne formy aktywności: granie, tańczenie, mówienie krótkich wierszy lub wyliczanek, rytmiczne powtarzanie prostych gestów, próby śpiewania linii melodycznych słuchanych utworów, czy też rytmiczne snucie dowolnej opowieści. Największą radością dzieci jest, gdy mogą obcować z muzyką, aktywnie wchodząc w różne role (dyrygent, muzyk) przy użyciu różnych rekwizytów (instrumenty, pałeczki, krążki). Wychowankowie działają, słuchając muzyki, poznają dzieło, doświadczają jego dynamiki, tempa, rytmu i przeżywają „na sobie”, reagując ruchem, słowem.